Γράφει ο Ελευθέριος Βερυβάκης – π. Υπουργός – Βουλευτής
Το ΑΝΟΙΓΜΑ μιας «ΠΛΗΓΗΣ» που ακόμη «ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ»…
ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ θα ΑΡΓΗΣΕΙ αλλά κανένας δεν ξέρει
ΑΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΑΙΜΑΤΗΡΟ»
Ο Γενάρης του 2010 είχε μέσα του μια ...
«πένθιμη» επέτειο.
Τα ΙΜΙΑ του ΓΕΝΑΡΗ του 1996.
Τότε σε εκείνες τις Βραχονησίδες του Αιγαίου, για πρώτη φορά η Τουρκική Πολιτική επέδειξε μέσα από γεγονότα, τέτοια επιθετική διάθεση για την αναθεώρηση των Συνθηκών – που κατοχυρώνουν την Ελληνική Κυριαρχία – και οι οποίες δημιουργήθηκαν στην περίοδο των Απελευθερωτικών Ελληνικών Αγώνων, με την Κυριαρχία του Ελευθερίου Βενιζέλου και των «Βενιζελικών», που υλοποιούσαν το «όνειρο» της Μεγάλης Ιδέας.
Για αυτό θα αποτελούσε παράληψη από μέρους μας, αυτή ακριβώς την επέτειο να μη τη θυμηθούμε και να μη την μνημονεύσουμε, μια και η υπόθεση των Ελληνο – Τουρκικών Σχέσεων, όχι μόνο μένει «ανοιχτή», αλλά και καθημερινά προσθέτει περίεργες – πολύ περίεργες σελίδες.
Η πρώτη απόπειρα αμφισβήτησης της Ελληνικής Κυριαρχίας σε Νησίδες του Αιγαίου, πηγαίνει πίσω πολύ πριν από το 1991, που για πρώτη φορά Τούρκος Ναύαρχος (ο Ναύαρχος Ινφάν Τινάζ) σε δηλώσεις του στην Άγκυρα υποστήριξε τότε «οι ‘Ελληνες προχώρησαν τόσο πολύ, που έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται πως είναι δικά τους ακόμη και ακατοίκητοι βράχοι στα Διεθνή Ύδατα».
Όμως η Τουρκική Διπλωματία και Πολιτική είχε αρχίζει να προετοιμάζει – χωρίς αυτό να έχει σημειωθεί από την αντίστοιχη Ελληνική – το έδαφος για ότι ακολούθησε από τη δεκαετία του ’70, αφού έντεχνα είχε επηρεάσει Διεθνείς Κύκλους, που αναφερόντουσαν στην Άμυνα της Δύσης στη Μεσόγειο, να θεωρούν την πιο πάνω περιοχή ως «μη ρητώς μνημονευομένη από τις Συνθήκες (Συνθήκη Λωζάνης, Ιταλο – Τουρκική Συνθήκη και το Πρωτόκολλο του ’32 κλπ.)».
* (και όμως παραθέτουμε επί λέξει τις Συνθήκες, οι οποίες ρητώς προβλέπουν όσα υποστηρίζει η Ελληνική Πλευρά):
Είναι χαρακτηριστικό και γι’ αυτό υπάρχει πλήθος ντοκουμέντων, ότι η Δυτικο – Ευρωπαϊκή Ένωση στο Παρίσι επανειλημμένα (το 1979 – 1980 – 1981 και άλλα έτη – όπου ήμουν παρών προσωπικά ως «παρατηρητής»), είχε συζητήσει το θέμα, στο πλαίσιο εκθέσεων για την “Security in the Mediterenian” με απουσία της Ελληνικής Πλευράς.
Η Τουρκική θέση, που μέχρι τότε (1996) δεν είχε εμπράκτως εκδηλωθεί, άρχισε να οργανώνεται από την Άγκυρα από το 1995 και μετά, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ανακοίνωσε Πρόγραμμα αξιοποιήσεως ενός αριθμού ακατοίκητων Νησιών.
Η εφαρμογή του Σχεδίου ξεκίνησε στα τέλη Δεκεμβρίου με την προσάραξη Τουρκικού πλοίου, στα αβαθή των Ιμίων, την άρνηση του Πλοιάρχου του να δεχθεί Ελληνική βοήθεια και την επίδοση Διακοίνωσης προς την Ελληνική Πρεσβεία, σύμφωνα με την οποία τα ΙΜΙΑ αποτελούν τμήμα του Τουρκικού Εδάφους.
Η κρίση έλαβε μεγάλες διαστάσεις ένα μήνα αργότερα, τον Ιανουάριο του 1996. Τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν θα επανέλθουμε αναλυτικά σε αυτά.
Αυτό όμως που πρέπει να σημειώσουμε είναι στη φάση αυτή, η Τουρκία σαν έτοιμη από καιρό μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι, αποφασισμένη να αναμετρηθεί.
Η Υπηρεσιακή Πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ, διακήρυξε ευθέως τον άμεσο στόχο της.
Ανάλογη αποφασιστικότητα έδειχνε στο ξεκίνημα της Κρίσης και η Ελληνική Κυβέρνηση.
Δρομολογούσε μάλιστα τη διαχείριση της κρίσης με την προειδοποίηση ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει ακόμη και σε ένοπλη σύγκρουση.
Σ’ αυτόν και σε κάθε Εθνικισμό δήλωσε τις ώρες εκείνες η αντίδραση της Ελλάδας θα είναι δυνατή, άμεση και αποτελεσματική.
Έχουμε τα μέσα και θα τα χρησιμοποιήσουμε. Ας μη γελιούνται.
Αλλά, αυτή η Πολιτική διήρκεσε μερικά 24ωρα, γιατί όταν η Κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της την 31η Ιανουαρίου 1996, επιζήτησε και πέτυχε την από καιρό έτοιμη για παρέμβαση Αμερικανική Ισχύ, η οποία με το γνωστό «όχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες» (“no ships, no soldiers, no flags” ) στα Νησίδια και στην ευρύτερη περιοχή, «πάγωσε την αναμέτρηση στα ΙΜΙΑ».
Όμως αυτό που δεν «πάγωσε» καθόλου ήταν η Τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα, που έκτοτε καθημερινά και πιο πολύ αναπτύσσεται σε βάρος των Ελληνικών Δικαιωμάτων και των Ελληνικών Θέσεων σε ολόκληρη την περιοχή.
Οι «γκρίζες ζώνες» αποτέλεσαν την πρώτη Δημόσια εκδήλωση της Τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και έκτοτε (μαζί με το Κυπριακό), καθημερινά με αμείωτη επιθετικότητα η Ελλάδα αποκρούει επιθέσεις στον αέρα, στη θάλασσα και στη ξηρά.
Έτσι η φετινή επέτειος «των ημερών ΙΜΙΑ» έχει μεγαλύτερη από όση συνήθως αποδίδομε σημασία και δεν πρέπει να απολησμονιέται από τους Έλληνες.
Οι Πολιτικοί Παρατηρητές που αδιάλειπτα παρακολουθούν τις εξελίξεις και σημειώνουν ιδιαίτερα σε αυτές (μετά από την επιστολή του Ερντογάν και την απάντηση του Γ. Παπανδρέου σε αυτήν), αισθάνονται την υποχρέωση της υπενθύμισης των πρώτων έμπρακτων δειγμάτων της Τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας, προκειμένου να επαναφέρουν σε όσους είναι έτοιμοι να δεχθούν και να συνυπολογίσουν τα γεγονότα, τις πιο πάνω πραγματικότητες που διαμορφώνει η Άγκυρα «manu military» την επιβολή της στην Περιοχή.
Οι ίδιοι παρατηρητές δεν παραλείπουν να σημειώσουν ότι τα τελευταία γεγονότα, οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις ανάμεσα στους «Κεμαλιστές» και τους «Νέο – Οθωμανούς», πρέπει με προσοχή να παρακολουθηθούν και αναλυθούν, γιατί συνδέονται άμεσα και με τις Ελληνο – Τουρκικές σχέσεις και την Κύπρο.
Και για αυτό σύντομα θα επανέλθουμε με πλήρες σημείωμα στα γεγονότα τύπου «Εργκενεγκόν» και λοιπά, που στο βάθος – βάθος δεν αφήνουν ανέπαφο το Αιγαίο, την Κύπρο και την Ελληνική υπόσταση στην περιοχή.
αναδημοσίευση απο το Στοχασμός - Πολιτική
.jpg)
